کرسام سرسبز

سیاه پوشیده بود، به جنگل آمد ... استوار بودم و تنومند !
من را انتخاب کرد ...
دستی به تنه ام کشید، تبرش را در آورد و زد ... زد ... محکم و محکم تر ...
به خود میبالیدم، دیگر نمی خواستم درخت باشم، آینده ی خوبی در انتظارم بود !
سوزش تبر هایش بیشتر می شد که ناگهان چشمش به درخت دیگری افتاد، او تنومند تر بود ...

اين هم ازيك عمرمستي كردنم

سالهاشبنم پرستي كردنم                    اي دلم زهرجدايي رابخور

چوب عمري باوفايي رابخور               اي دلم ديدي كه ماتت كردورفت

خنده اي برخاطراتت كردورفت          من كه گفتم اين بهارافسردنيست

من كه گفتم اين پرستو رفتنيست      آه عجب كاري بدستم داددل

هم شكست هم شكستم داددل......